Louw Erasmus se stories is meestal gesprekke met homself oor die alledaagse lewe. Gesprekke waarmee die leser hom/haar kan vereenselwig. Sy taalgebruik is alledaags met geen aansittery en mooi woorde nie. Die lewe soos dit is deur die oë en stem van ‘n man wat ‘n lewe wel geleef het. Deur swaarkry en goeie tye, hartseer en verlange neem Louw jou deur ‘n lewensreis en met ‘n les om te onthou in elke storie, wanneer jy eendag op oudag se stoep sit en terugdink… .

Wanneer jou aftreedag jou bekruip, is dit asof alles om jou uitmekaar val, tot jy besef jy kan dit nie keer nie. Dit is asof jy alleen in die woestyn ronddwaal, niemand om jou te help nie, en die jakkalse en aasvoëls wil jou vleis van jou lyf afskeur.

Solank ek met Sy Vrede in my gemoed gaan, weet ek dat ek Louisa se hand sal vashou. God het dit vir my gewys, ons sal vir altyd bymekaar wees, daar waar daar vir ons twee Sy Rus en Vrede sal wees.